Dana 22.5.1992. godine, nakon što su srpske vlasti preuzele upravljanje Prijedorom 30.4. iste godine, na muslimanskom kontrolnom punktu TO-a na autobuskoj stanici Polje u blizini Hambarina izbila je pucnjava, kada je šest vojnika JNA odbilo da preda oružje. Kao odgovor na to, vlasti bosanskih Srba izdale su ultimatum stanovnicima Hambarina da predaju sve oružje i izruče komandanta ovog kontrolnog pukta, policajca Aziza Ališkovića. Kako se to nije dogodilo, sledećeg dana u podne počelo je neselektivno granatiranje Hambarina, usled čega je poginulo najmanje tri civila.

Preko Radija Prijedor, izdat je ultimatum i za Kozarac, praćen pretnjama da će ga „sravniti sa zemljom“. Granatiranje je trajao dva dana do 26.5.1992. godine, kada su srpske vlasti pozvale meštane na predaju. Žene su odvedene u logor „Trnopolje“, a muškarci u „Omarsku“ i „Keraterm“.

U junu i julu 1992. godine, Vojska Republike Srpske (VRS), pripadnici policijskih jedinica, TO-a i paravojnih formacija, otpočeli su napade i na druga, većinski muslimanska i hrvatska mesta u opštini Prijedor.

Tokom napada na Kozarac, izbegli bosanski Muslimani iz okolnog područja, tražili su utočište u Jaskićima. Dana 14.6.1992. godine srpski vojnici izdvojili su muškarce iz tog sela, uključujući muža, brata i zeta Senije Elkasović, i sina Zemke Šahbaz. Neki su tučeni, a najmanje osam je ubijeno. Većina je odvedena u pravcu Kozarca i nije više viđena.

Dana 20.7.1992. godine, srpske snage napale su selo Bišćani i okolne zaseoke. Muškarcima, od kojih su neki imali samo 16 godina, rečeno je da se okupe na više sabirnih punktova u selu. Tokom napada na Bišćane i okolne zaseoke ubijeno je oko 300 nesrba, uključujući civile.

Čarakovo je napadnuto 23.7.1992. godine, posle nekoliko zahteva za predajom oružja. Najmanje 16 civila ubijeno je tog dana, dok je prema nekim izvorima taj broj oko 50. Svedokinja V je sa svojom braćom pokopala neke od njih. Jedan broj muškaraca ukrcan je na autobuse i odvedeni na most Žeger. Okupljanje na mostu videla je i Svedokinja Q. Neki od njih ubijeni su i bačeni u reku, dok su ostali odvedeni u „Omarsku“ i „Keraterm“.

Briševo, pretežno hrvatsko selo, prvi put je granatirano 27.5.1992. godine. Ono je ponovo napadnuto 24.7.1992. godine, bez ikakvih upozorenja preko Radija Prijedor, kao što je bio slučaj u Hambarinama i ostalim selima. Granatiranje je otpočelo tokom ranih jutarnjih sati, i trajalo je do 25.7. uveče. Tada je u selo ušla pešadija bosanskih Srba, koji su nosili uniforme JNA. Najmanje 68 civila je ubijeno. Ivo Atlija je sa ostalim meštanima pokopao neke tela posle napada.