Posle višestranačkih izbora 1990. godine, međunacionalni odnosi su se pogoršali, a stanovnici Foče su počeli da se dele po nacionalnosti. Tenzije između dve glavne nacionalne grupe raspirivale su Srpska demokratska stranka (SDS) na strani Srba i Stranka demokratske akcije (SDA) na strani Muslimana. U mesecima koji su prethodili izbijanju sukoba, i Srbi i Muslimani počeli su da se naoružavaju lakim oružjem. Pored toga, Srbi su počeli da razmeštaju tešku artiljeriju na uzvišenjima oko Foče.

Upravni organi u Foči su se razdvojili na nacionalnoj osnovi. Srbi su formirali Srpsku skupštinu opštine Foča, a obe grupe osnovale su krizne štabove. Dana 7.4.1992. godine i lokalna policija je podeljena po nacionalnoj osnovi.

Oružani sukob u gradu Foči počeo je 8.4.1992. godine. U celom gradu postavljene su barikade. Između 08:30 i 10:00 sati počeo je glavni napad srpskih snaga, koje su činili lokalni vojnici, vojnici iz Crne Gore i Srbije, kao i paravojna formacija „Beli orlovi“. Pucanje i granatiranje je uglavnom bilo usmereno na naselja sa većinskim muslimanskim stanovništvom, naročito Donje Polje, ali su srpske snage napadale i naselja sa mešanim stanovništvom, poput Čohodor Mahale. Uprkos muslimanskom otporu, srpske snage nastavile su da zauzimaju deo po deo Foče, zauzevši na kraju i bolnicu i zatvorski objekat KP dom. U vojnom napadu ranjen je veoma veliki broj civila, većinom Muslimana. Srpske snage su preuzele Foču između 15. i 18.4.1992. godine.

Srpski vojnici su palili muslimanske kuće, uključujući i kuću Svedokinje 33. Spaljeno je Donje Polje i stara gradska četvrt Prijeka Čaršija. Dok su muslimanske kuće gorele, vatrogasna kola štitila su srpske kuće. Nakon što je grad zauzet, srpski vojnici i vojna policija tukli su nesrpsko civilno stanovništvo prilikom hapšenja i odvođenja u zatočeničke objekte. Nezira Čengića i Svedoka 146, pacijente fočanske bolnice, srpski vojnik je pretukao nogom stolice nakon što je saznao da su Muslimani. Premlaćivanje je prekinuto tek kada je jedan od lekara pozvao policiju.

Van grada, srpske snage sprovodile su vojnu kampanju zauzimanja ili razaranja muslimanskih sela sve do početka juna. Srpski vojnici zauzeli su skladište goriva JNA u Filipovićima, gde su se sklonili mnogi muslimanski civili. U skladištu su muškarce odvojili od žena i dece. Svedok 104 prisustvovao je streljanju devetorice muškaraca, a pošto su pronašli člansku karticu SDA, srpske snage su izdvojile devetoricu muškaraca i strijeljali ih. Jedan od njih je pobegao, a drugi je uspeo da preživi.

Selo Brod napadnuto je 20.4.1992. godine, pošto lokalne vlasti nisu odgovorile na zahtev srpskog Kriznog štaba da se selo preda.

Kuće Muslimana u Filipovićima i u susednom selu Paunci izgorele su do temelja 25. ili 26.4.1992. godine. Zapaljena su  i muslimanska sela u okolini Miljevine. Srpski vojnici su oko 28.4.1992. godine napali Ustikolinu iz koje su Muslimani nastojali da pruže otpor. Pošto su zauzele selo, srpske snage su zapalile kuće Muslimana. Odatle su nastavile da napadaju i razaraju muslimanska sela uz levu obalu Drine, nizvodno od Ošanice, a stanovništvo se razbežalo ili je ubijeno.

Iz mesta Jeleč videle su se kuće u plamenu i ljudi kako beže iz drugih sela. Srpske snage su granatirale, napale pešadijom i zatim 4. ili 5.5.1992. godine zauzele ovo selo. Neki Muslimani koji su ostali u svojim kućama ili su pokušali da pobegnu, bili su ubijeni. Preživeli muškarci uhvaćeni su i prebačeni u KP dom u Foči.

Sredinom juna 1992. godine, u naselju Čohodor Mahala je ubijeno oko 27 civila muslimanske nacionalnosti, većinom žena i dece. Svedokinja C-1 je uspela da preživi ovaj napad.

Svedokinja C-1

Svedočila je u predmetu  „Fundup Radoman“pred sudom BiH.

Bosanska Muslimanka iz naselja Čohodor Mahala u Foči.

Tokom napada na Foču, ranjena je u desni deo grudnog koša.

„

***

Nakon što je osoba pucala u moju svekrvu, cijev se okrenula prema meni i ja sam pala na stomak, a oni su bili ispred prozora. Kada sam pala, rafal je bio ispaljen na mene, ali nije me metak pogodio. Vasvija i moja zaova su otišle na sprat, onog momenta kada sam ja sa njima razgovarala. Jedan je otišao uz stepenice, čula sam pucanj, vrisak. Ja sam za to vrijeme ležala mirno i to zatvorenih očiju.

***

Kada je ispaljen metak svekrva više nije krkljala, a onda sam ja bila ranjena. Prvo sam bila udarena u tijelo nogom, nakon čega je prostrijeljen metak u mene, ušao je na leđa i izašao kroz dojku, nakon čega sam počela da budem udarana po tijelu, nakon čega se padam u nesvijest. Kada sam došla svijesti, bila sam okrenuta na leđa, usta su mi bila puna prašine, puno je bilo barutnog mirisa … Sjećam se kasnije kada sam opet sebi došla, sjećam se da je došla moja zaova i Rikalo Munib, a ja sam joj rekla da se spašava kako zna, te da je sa mnom gotovo. Ona je otišla, a došao je drugi komšija, Tiše, koji je bio sa jednim mladim čovjekom kojeg ne poznajem, uzeli su deku, iznjeli su me kroz prozor, te ubacili u peglicu, te mi je Tiše rekao da ce da me prebace do bolnice. Mladić me je odvezao do bolnice […]

***

“

(Svedočenje svedokinje C-1, iz prvostepne presude Radomanu Fundupu, str. 27)

Dana 3.7.1992. godine, muslimanska sela, smeštena između Foče i Tjentišta, napali su srpski vojnici. Nekoliko stanovnika Muslimana je još uvek živelo u svojim kućama, ali su noću spavali u šumi. U prvom napadu ubijeno je troje seljana, a pošto je uhvaćena grupa od otprilike 50 Muslimana – premlaćeno je i ubijeno još sedam muškaraca, uključujući i sinove Svedokinje 96.

Preživele nesrbe su hapsili širom opštine Foča. Odvođeni su na različita mesta zatočenja u Foči, poput KP doma. Muslimanke su prebacivane u Buk Bijelu, Srednjškolski centar u Aladži i u sportsku dvoranu „Partizan”,  gde je veliki broj njih preživeo višestruka silovanja.

Po završetku rata 1995. godine, Foča je bila gotovo isključivo srpski grad.