U julu 1992. godine, muslimansko selo Teočak bilo je okruženo selima pod srpskom kontrolom. Usled osećaja nesigurnosti, ali i nestašice hrane i lekova, oko 120 meštana Teočaka, uglavnom mlađih muškaraca, dve žene i troje dece, krenulo je rano ujutru 14. 7. 1992. godine u koloni kroz šumu u pravcu sela Goduše, Sapne i Vitice, koja su bila pod kontrolom Armije BiH.

Imajući saznanja da će pojedina lica krenuti iz Teočaka prema Vitinici i Sapni, načelnik policije srpske SJB Ugljevik, Vinko Lazić, uputio je grupu od oko 20 pripadnika Interventne jedinice da izviđaju teren na širem području Lokanja i Gornje Krčine.

Nepažnjom vodiča, kolona Musliman iz Teočaka je slučajno skrenula sa puta u pravcu sela Lokanj, pod srpskom kontrolom, i naišla na stražara Cvijetka Đorđevića, pripadnika Lokanjske čete. Neko iz kolone je na njega pucao, nakon čega je nestala panika i kolona se razdvojila u dva dela. Uskoro su naišli na drugo stražarsko mesto, nakon čega su pripadnici Interventne jedinice policije, Lokanjske čete i naoružani meštani sela Lokanj otvorili vatru na kolonu. Kolona se ponovo razdvojila i pripadnici Lokanjske čete su zarobili 86 muškaraca, žena i dece.

Zarobljene civile su sakupili na jedno mesto gde su došli i pripadnici interventne jedinice SJB Ugljevik. Vojnici i meštani su zarobljene Muslimane počeli da udaraju i maltretiraju, terajući ih da se međusobno tuku. Vređali su ih i psovali „balije“, „majku tursku“, „izrode“, „Aliju“ i slično. Vezali su im ruke, žicom iza leđa, toliko jako da su nekim poplavile. Ljiljan Mitrović, zamenik komandira Interventne jedinice, izdvojio je jednog zarobljenog muškarca i dvojici policajaca naredio da ga streljaju. Ti policajci su ga odveli iza obližnje stene i ubili. Opet je počelo batinanje zarobljenika i vriska.Više meštana Lokanja je tražio da se zarobljenici ubiju iz osvete za ubijena četiri Srbina iz Lokanja. Kako bi napravio red, jedan pripadnik Intervetne jedinice je ispalio 3 do 4 metka u vazduh i zatražio je da se jedan broj zarobljenika odvede na ispitivanje. Izdvojeno je otprilike njih 14, koje su potom sprovedeni do štaba komande u centru Lokanja. U selu su ispitani i ponovo tučeni. Izdvojeni su zarobljenici koji nisu bili iz Teočaka, uključujući Seada Mujkanovića, koji su potom ukracani u autobuse i odvedeni u zatočeničke objekte u Zvorniku. Ostali su odvedeni iza seoske crkve, na mesto Vidrovine, gde su premlaćeni i potom streljani.

Za to vreme, pripadnici Lokanjske čete su zarobljenike koji su ostali u šumi odveli na lokalitet Njiverice, na tromeđi između sela Jesenik, Kiseljak i Lokanj. Tamo je Radivoje Đorđić izdvojio grupu od 10 zarobljenika kojima je naredio da iskopaju jame. Potom, izdvojio je manje grupe koji su dovođeni do jame, pored kojih je na njih pucano iz vatrenog oružja u leđa ili grudi. Jedan dečak, tražeći pomoć, povikao: „Čiko, spasi me, prekrstiću se i ići u vašu crkvu“ u kojem trenutku mu je Vukašin Drašković sa još jednim pripadnikom Lokanjske čete rekao: „Polazi, majku ti j…, nije naša crkva fudbalski stadion da u nju svako ulazi“, nakon čega su ispalili rafal u leđa dečaka. Jedan zarobljenik pokušao da pobegne, međutim ubrzo je upucan.

Na Njivericama ubijeno je oko 67 zarobljenika.

Nakon ekshumacije posmrtnih ostataka na Njivaricama i Vidrovini tokom 1993. i 1994. godine, tela su razmenjena u Teočaku za tela stradalih bosanskih Srba. Neka tela su i dalje imala vezane ruke.