Lipovača je selo u opštini Slunj, udaljena oko 25 kilometara od Saborskog i 18 kilomentara od grada Slunja. U Slunju se 1991. godine nalazio poligon za obuku 5. vojne oblasti JNA u Slunju.  Lipovača je bila pretežno hrvatsko selo sa 267 stanovnika.

U drugoj polovini 1991. godine hrvatski stanovnici Lipovače su sa lakšim naoružanjem držali straže duž puta koji prolazi kroz selo. Straže su služile za zaštitu sela od mogućeg ulaska JNA, koja je prethodno helikopterima prevozila oružje i municiju i delila ih lokalnim Srbima.

Krajem septembra ili početkom oktobra 1991. godine, JNA je ušla u Lipovaču i tada je skoro celokupno civilno stanovništvo pobeglo. U selu je ostalo između 20 i 50 ljudi. JNA je u selu ostala sedam ili osam dana i otvarala je vatru iz tenkova na hrvatsku policiju u Drežnik Gradu i Rakovici, kao i na katoličku crkvu u Drežnik Gradu. Tokom napada, kuće su opljačkane i spaljene. Jedinica JNA je napustila selo i upozorila preostale meštane na brutalnost rezervista zbog čega su meštani pobegli u šumu i tamo prenoćili.

Dana 27.10.1991. godine, jedinica Vojne policije JNA, na čelu sa Milanom Popovićem, ušla je u selo Nova Kršlja pored Lipovače, zajedno sa pripadnicima jedinicom TO i uniformisanim Srbima meštanima. Tada su uhapšeni svi mlađi muškarci Hrvati, među kojima je bio i sin Ivana Marjanovića, Marijan. Tokom Marijanovog hapšenja, vojnici su pretresli kuću tražeći oružje i tada su pretukli Ivana Marjanovića i tražeći mu pušku koji nije imao da bi ga zbog toga šutnuli u prepone i polomili mu ručni zglob.

Ivan Marjanović

Svedočio je pred MKTJ u predmetu „Milošević” , 2.3.2001. i 25.7.2003. godine.

Hrvat iz Nove Kršlje kod Rakovice u Hrvatskoj, poljoprivrednik. Dana 27.10.1991. godine bio je u porodičnoj kući sa ženom Veronikom i sinom Marijanom kada ih je opkolila jedinica sastavljena od pripadnika JNA i Teritorijalne odbrane. Pretresli su mu kuću i uhapsili sina Marijana koji je tada imao 24 godine.

„[…] Odvezli su ga vojnim kamionom. […] Moj sin je pušten nakon 15 dana. Doznao sam da su sve mladiće odveli u vojni zatvor u Željavi gdje su ih zadržali i bez prestanka tukli između pet i petnaest dana.  Moj je sin bio teško pretučen i imao masnice po cijelom tijelu. Od tih povreda ima stalne bolove u kukovima, leđima te u trbušnoj šupljini. […] Dana 28. listopada 1991., dan nakon što su mi uhapsili sina, ista se ona grupa vratila i tražila da predam pušku. […] Tad su me pretukli. Jedan me vojnik nogom udario u testise od čega sam dobio kilu. Taj me isti vojnik nekoliko puta udario kabelom a jednim od tih udaraca slomio mi je zapešće desne ruke. Sutra dan su se vratili i rekli mi da nikamo ne idem, da se zadržavam u kući ili oko nje. […] Nakon što sam pretučen, ali prije 1. studenog 1991., jedan domaći Srbin po imanu Neđo Kotur došao je k meni i rekao mi da su Srbi ubili neke Hrvate te da pođem sa njim pokopati ih. […]Ušao sam u kuću i ugledao beživotno tijelo Mate Brozinčevića na kuhinjskoj stolici. Bio je u donjem rublju, poduprt stolom. Vidio sam da preko želuca ima niz od nekoliko rupa od metaka. Također sam vidio da i njegova žena Roža Brotinčević sjedi u stolici poduprta stolom. Tijelo njihova sina Mirka Brozinčevića, koji je imao nepuni dvadeset godina, ležalo je na boku na ulazu u spavaću sobu. […]Umotali smo sva tri leša u deke i zakopali ih ispred kuće. […] onda su nas odveli u kuću Franje Bronzičevića […] U kuhinji sam ugledao tijela Franje Brozinčevića (rođenog oko 1928.), njegove žene Mire „Seke“ Brozinčević (nekoliko godina mlađe od Franje) i Kate Cindrić (Mirine i Marijine majke), poslagana jedno na drugo. […] Ispred kuće se nalazilo polje i tamo smo iskopali grobove i tijela položili u njih. […]”

(iz izjave Ivana Marjanovića)

Nije smeo da napusti kuću i imanje sve do 4.8.1995. godine, kada mu je Slavko Vukelić, Srbin iz sela, rekao da se javi komandi u Kordunskom Ljeskovcu. Kada su mu u komandi rekli da im nije poznato zašto je trebao da im se javi, pobegao je u šumu gde se krio sve dok to područje nije potpalo pod hrvatsku kontrolu posle operacije „Oluja“.

Krajem oktobra 1991. godine, posle dolaska paravojnih jedinica, u kući Franje Brozinčevića u Lipovači su pronađena tela Franje, Marije, Mirka i Mire Brozinčević kao i telo Katarine Cindrić, civila ubijenih iz vatrenog oružja.

U istom periodu ubijeno je još sedam osoba čiji su posmrtni ostaci ekshumirani u junu 1996. godine iz masovne grobnice u Lipovači Drežničkoj. Tada su identifikovana tela Ane Pemper, Barbare Vuković, Jaraja Sebalja, Juraja Conjara i Milana Smolčića.