Dana 26. 1. 1993. godine, u selu Dusina u opštini Zenica počele su borbe između jedinica 7. brigade 3. korpusa Armije BiH i jedinice HVO-a kojima je komandovao Zvonko Rajić.

Jedinica HVO-a bila je podeljena u dve grupe. Armiji BiH se prva predala grupa od pet pripadnika HVO-a, među kojima je bio Ivica Kegelj. Oni su korišćeni kao taoci u pregovorima Armije BiH o prekidu vatre sa drugom grupom, u kojoj je bio komandant Zvonko Rajić. Zvonko Rajić i još šest vojnika iz njegove jedinice – Perica Radoš, Jozo Krišto, Srećko Krišto, Viktor Rajić, Franjo Batinić i Dragan Radoš, krenuli do Lašve, zajedno sa desetak vojnika 7. brigade.

Tokom puta Zvonko Rajić je pokušao da pobegne, ali je ranjen u nogu i gornji deo tela. Drugi pripadnici HVO-a su po naređenju morali da ga nose. Kada je izgubio snagu, pripadnik Armije BiH ga je ubio iz vatrenog oružja. zarobljeni pripadnici HVO-a su premlaćivani i vređani. Vezanih ruku su ukrcani u autobus i odvezeni u Muzičku školu u Zenici, u kojoj je 7. brigada organizovala svoj zatočenički centar.

Zatočeni pripadnici HVO-a i hrvatski civili iz Dusine kojih je bilo oko 45 bili su zatvoreni u kuću Stipe Kegelja. Vojnike HVO-a su više puta vodili van kuće na ispitivaja tokom kojih su ih tukli, a Ivici Kegelju je jedan vojnik prislanjao cev puške na glavu. Istog dana između 15:00 i 16:00 sati, vojnici HVO-a i civili Niko, Stipo i Vinko Kegelj, Pero Ljubičić, Augustin Radoš, Vojislav Stanišić, Ivica Kegelj i svedok Z7 odvedeni su do kuće Ivice Kegelja i naređeno im je da se postroje. Vojnici Armije BiH među kojima su bili i Vahid Subotić i Šerif Patković su iz vatrenog oružja ubili Nika, Stipu i Vinka Kegelja, Peru Ljubičića, Augustina Radoša i Vojislava Stanišića, a Ivici Kegelju i Svedoku Z7 naredili ga tela ubijenih odnesu u garažu kuće Ivice Kegelja.

Civilna zaštita, koja je bila zadužena i za asanaciju terena i sahranjivanje mrtvih je 27. 1. 1993. godine prevezla 10 leševa u mrtvačnicu u Zenici.