Osnovna škola u Odžaku je korišćena kao zatočenički objekat od 8. 5. do otprilike 13. 7. 1992. godine.
Logor je bio pod kontrolom HVO. Upravnik logora bio je Marko Pačak, a njegov zamenik Ante Golubović. Neki od stražara bili su pripadnici 102. odžačke brigade HVO: Ferid Halilović, Josip Tolić, Jurica Božić, Šimo Topolovac, Ibrahim Ahmetović, Esad Hamzić i Bahrija Ahmetović. U logor su ulazili i pripadnici 108. brigade Zbora narodne garde, kao i pripadnici „Vatrenih konja“, poznatih i kao „crnokošuljaši“, koje je predvodio Tomo Đojić.
Škola je u svom sastavu imala fiskulturnu salu, iz koje se izlazilo u hodnik i dalje u učionice škole, kao i druge školske prostorije. U okviru fiskulturne sale nalazila se mala prostorija za sportske rekvizite.
Svi zatočenici su bili civili i 1. 7. 1992. godine bilo ih je 618. Većina ih je držana u fiskulturnoj sali, dok je jedna grupa držana u svlačionicama kraj kupatila. Žene i deca su nekoliko dana držani u učionicama na spratu, pre nego što su prebačeni u privatne kuće u Odžaku i Novom Gradu.
Uslovi u logoru su bili loši. Sala je bila zagušljiva. Zatočenici nisu imali mogućnost presvlačenja veša i po nekoliko sedmica. Nije im bilo omogućeno kupanje, osim u slučajevima kada je i ono korišćeno kao vid zlostavljanja. Tada su zatočenici prskani hladnom vodom iz šmrka u dvorištu logora. Bila je zabranjena upotreba WC-a, te su koristili kante, koje su ponekad i danima stajale u prostoriji u kojoj se stalno boravilo. Nisu dobijali dovoljno hrane i vode, a medicinska pomoć se pružala samo izuzetno.
Zatočenici su često fizički maltretirani i premlaćivani, bez ikakvog razloga. Premlaćivanje se događalo najčešće noću, nekad pojedinačno, a nekad su izvođeni u grupama. Premlaćivani su kundacima pušaka, letvama, palicama, šipkama, stolicama, delovima nameštaja. Tukli su ih upravnik i stražari logora, ali i pripadnici raznih paravojnih muslimanskih i hrvatskih formacija, i pripadnici regularne vojske Republike Hrvatske koji su imali slobodan pristup logoru.
Zatočenici su često prozivani po prezimenima. Drago Ninković je više puta, sa ostalim članovima njegove porodice, prozvan na premlaćivanje. Pripadnica Vojne policije HVO Albina Terzić je s još jednim pripadnikom HVO izvela Mileta Šišljagića i Stanka Rakića iz sale u hodnik škole, nakon čega ih je udarala policijskom palicom po ramenima i glavi. Boro Stojanović je najmanje pet puta izvođen iz sale i premlaćivan. Tuče su trajale od pola sata do sat vremena. Svedoku AB-2 je tokom premlaćivanja slomljeno rebro, a svedoku AB-1 dva zuba.
Stražar Josip Tolić se više puta zatrčao i udario Božidara Kršića nogom u prsa. Tolić je Kršića i Svedoka AB-1 terao da se zatrče i što jače glavom udare u tablu.
Zatočenici su bili prinuđivani da osoblje logora i starešine pozdravljaju pozdravom „za dom spremni“ i da pevaju hrvatske nacionalističke pesme po više sati. Mihajlo Kurešević je video nekoliko zatočenika kako padaju u nesvest od umora tokom pevanja. Radojica Rakić je jednom prilikom video da je u logor doveden nemački bokser, kojeg je Terzić huškala na zatočenike.
Vlado Dragojlović je bio primoran da gleda „logorsku svadbu“, koju je Terzić organizovala s drugim pripadnicima HVO. Za mladu su odabrali jednu od zatvorenica, a za mladoženju Dragomira Nedića. Oni su potom bili prinuđeni da simuliraju venčanje, dok su im se stražari smejali i rugali. Drugi zatočenici su određeni da budu matičar, muzička pratnja i kum, a ostali su morali da aplaudiraju. U jednom trenutku, „mladenci“ su odvedeni u učionicu, gde su primorani na seksualno nasilje.
U OŠ u Odžaku su ubijeni Rade Tomanović i Rade Dervenić. Tomanović je odmah po dolasku pretučen, a potom vezan za stub odbojkaške mreže i od zadobijenih povreda do jutra preminuo. Dervenić, zvani Sila, umro je od posledica premlaćivanja otprilike 4. 7. 1992. godine. Pretučen je cevima, stolicama, kundacima pušaka i drvenim štafnama. Dervenić je iz sale iznet u hodnik, gde je umro na nosilima, u jakim bolovima, na rukama svog sestrića Branka Tešića.
Neutvrđenog dana u maju, pripadnici HVO su iz grupe zatvorenika u fiskulturnoj sali izdvojili Petra Maričića, zvanog Struja, i odveli ga u nepoznatom pravcu, nakon čega mu se gubi trag.
U logoru su vršena brojna pojedinačna i grupna silovanja srpskih žena.
Zatočenici su odvođeni na prisilni rad na borbene linije, gde su bili primorani da kopaju rovove na području opštine Brod za potrebe hrvatske vojske i vojske HVO. Tom prilikom su mnogi ranjeni i poginuli.
Dana 4. 7. 1992. godine, veća grupa zatočenika je razmenjena. Otprilike deset dana kasnije, kada su snage VRS krenule u osvajanje Odžaka, svi zatočenici su prebačeni u OŠ u Novom Gradu, a zatim u zatočeničke objekte u Bosanskom Brodu.
