Tokom leta 1993. godine Srednja škola u Prozoru je služila kao privremeno mesto zatočenja HVO-a za muškarce, Muslimane iz opštine Prozor. Službeni naziv ovog mesta zatočenja bio je „Vojni pritvor Brigade Rama“ i za njegovo funkcionisanje bio je odgovoran Mato Zadro. U obezbeđivanju mesta zatočenja učestovali su pripadnici civilne policije, vojne policije i domobrani.
Muslimani zatočeni u Srednjoj školi bili su smešteni u učionice na prvom spratu u koje je moglo stati oko 400 osoba. Nekoliko zatočenih Hrvata držano je odvojeno, u atomskom skloništu škole. Spavali su na golom betonu, mogli su da koriste WC i dobijali su tri obroka. Većina zatočenika bili su muškarci Muslimani, pripadnici TO/Armije BiH, stari od 16 do 60 godina. Sedmorica zatočenika bili su mlađi od 16 godina, a njih 40 stariji od 60 godina i nisu pripadali vojnim snagama. Nekoliko Hrvata je zatočeno zato što su odbili da se bore na strani HVO-a. Tokom leta 1993. godine, u Srednjoj školi bilo je između 400 i 500 zatočenika.
Deo zatočenika je u julu i avgustu prebačen u Zatvor u Ljubuškom, kao i u logor „Heliodrom“ u Mostaru.
Pripadnici Vojne policije i HVO-a koji su dolazili u Srednju školu su fizički zlostavljali zatočenike. Oni su nekada i po više noći za redom dolazili u Srednju školu i tukli zatočenike, pucali na njih i uzimali im novac. Dvojica vojnika HVO-a teško su ranila Muniba Grcića, koji je iznesen iz Srednje škole posle čega mu se gubi svaki trag.
Dana 14. 8. 1993. godine po naređenju opštinskih vlasti HVO-a odlučeno je da se osobe mlađe od 15 godina i starije od 60 godina kao i teško bolesne osobe puste na slobodu. Dve nedelje kasnije, 31.8.1993. godine Abdula Alibegović, Ahmet Hodžić, Bajro Pilav, Omer Purgić, Numo Imamović i Haso Hrinić su po preporuci lekara trebali da budu oslobođeni i prebačeni u opštinu Konjic. Oni su između 1. i 5.9.1993. godine odvedeni iz Srednje škole posle čega ih niko više nikada nije video.
Zatočenici su iz Srednje škole odvođeni na prisilni rad. Primoravani su da prave vojna utvrđenja i kopaju rovove, nekada i na linijama fronta kod Uzdola, Crnog Vrha, Kolakušića, Gornjeg Vakufa, Jurića itd. Vojnici HVO-a su ih tokom prisilnog rada često tukli i ponižavali . Ragib Mulahusić je premlaćen, a zatim sa još četiri zatočenika prisiljavan na felacio.
Jednom prilikom je na Crni Vrh na liniju fronta odvedeno oko 50 zatočenika. Naređeno im je da hodaju ka položajima Armije BiH, vezani telefonskim kablom oko vrata jedni za druge. Vojnici HVO-a su tada pucali na zatočenike. One koji nisu bili pogođenu bi telefonski kabl počeo da davi kada bi pogođeni pali. Ubijena su 23 zatočenika među kojima su bili i Omer Pilav, Ismet Pilav, Emir Šabić, Ismet Berić, Hazim Pilav i Bećir Kmetaš. Ibro Pilav je sa još nekoliko zatočenika uspeo da pobegne.
Osim kopanja rovova, zatočenici su obavljali i prisilne radove poput čišćenja, popravaka puteva, žetve, različite radove u klanici, u mesarama, na benzinskoj pumpi ili u kovačnici.
