Atif Dedić
Bosanski Musliman iz Crljena, policajac. Uhapšen je krajem maja i odveden u osnovnu školu „Nikola Mačkić“, gde je žestoko tučen. Oslobođen je neutvrđenog datuma 1992. godine.
Emir Kučković
Bosanski Musliman iz Gornjeg Budelja. Uhapšen je krajem maja 1992. godine i odveden u Osnovnu školu „Nikola Mačkić“. Tamo je pretučen, a onda primoran da sa poda liže sopstvenu krv. Početkom juna prebačen je u „Manjaču“, odakle je oslobođen u decembru 1992. godine.
Atif Džafić
Izjava data Tužilaštvu MKTJ 17., 18. i 19.2.2001. godine.
Bosanski Musliman iz Ključa, komandir policije. Uhapšen je 31.5.1992. godine u kući svog brata, zajedno sa još nekoliko muškaraca iz okolnih kuća. Odvedeni su u osnovnu školu u Sanici, a sledećeg dana u Osnovnu školu „Nikola Mačkić“ u Ključu.
„
***
Kad su nas odveli do gimnastičke sale […] tu su nas, poređali u dva reda, čekali sprski civili koji su u rukama držali kablove, palice za bejzbol, toljage i druge predmete. Sjećam se da me je jedan komšija Srbin, po imenu Boro, zvani Janjin, koji je često imao problema sa zakonom, udario šakom u lice tako žestoko da sam skoro pao na zemlju. Onda sam morao protrčati kroz ta dva reda ljudi koji su nas tukli sve do gimnastičke sale, a usput su me udarali raznim predmetima, pljuvali i vrijeđali. Vidio sam da su svi ne-Srbi koje su vodili u gimnastičku salu bili zlostavljani na isti način. Drugi Srbin koji me je udario bio je Željko Maričić zvani Ster, koga sam poznavao. Maričić me udario drvenom palicom.
***
U hodniku su bila dva srpska policajca koji su nasumice udarali civile. Kad sam ušao u gimnastičku salu, vidio sam da se tu već nalazi stotinjak muškaraca, civila koji su sjedili na podu s rukama na leđima. […] Vidio sam da mnogi muškarci u gimnastičkoj sali plaču, neki su krvarili i imali povrede od premlaćivanja. […] Odveli su me u jednu učionicu i ispitivali. Na putu do tamo su me nekoliko puta udarili, nogama školskih klupa i kablovima. […] Izolirali su me od ostalih, ali su me izložili kao primjer drugim zatočenicima. […] Ponekad bi mi nagazili ramena i tako me natjerali da se spustim na pod.
Ostao sam sat vremena u gimnastičkoj dvorani. Onda su me ponovo prozvali i dva mlada, krupna policajca sa maskiranim licima su me odvela u hodnik škole. Rekli su mi da se naslonim na zid s tri prsta ispružena na zidu. Onda su me počeli tući palicom za bejzbol, s obje strane tijela. Pao sam na zemlju, […] Imao sam strašne bolove i cijelo tijelo mi je bilo obliveno krvlju. […] Onda su me odveli na saslušanje u drugu učionicu. […] Takođe sam vidio da se u toj prostoriji sa mnom nalazi i Atif Dedić, policajac muslimanske nacionalnosti. Duško Miličević je prišao Atifu Dediću i premlatio ga. Mene je tukao neki drugi čovjek. Tukao me nogama školskih klupa, kablovima, palicama, udarao me šakama i nogama.
***
U dvoranu su dolazili policajci Srbi i igrali košarku i istovremeno tukli zatočenike. Vidio sam ih kako divljački tuku Emira Kučkovića. Kučković je krvario, a oni su ga prisilili da liže sopstvenu krv sa poda.
***
“
Dva dana kasnije ukrcan je u autobus i odveden u školu u Sitnici. Posle četiri dana je prebačen u logor „Manjača“. Oslobođen je 16.12.1992. godine. Otišao je prvo u Karlovac, a zatim u martu 1993. godine u Travnik, gde se ponovo sastao sa porodicom.
