Logor „Kamenica“ nalazio se u osnovnoj školi u selu Kamenica, u opštini Titov Drvar. Pre nego što je postalo mesto zatočenja, u martu 1991. godine, zgrada škole je korišćena za skladište oružja JNA iz Hrvatske u martu 1921. godine. Nakon zatvaranja pritvorske jedinice u OŠ „Slavko Rodić“ u leto 1992. godine, otvoren je logor „Kamenica“.

Komandant logora bio je Ratko Dronjak od maja 1992. do kraja 1995. godine. Njegov zamenik bio je Dragiša Barović, zvani Crnogorac. U početku, stražari u „Kamenici“ bili su isti kao u logoru na stovarištu balvana „Kozila“, uključujući i Mišu Zorića, zvanog Ciga. Cigo je kasnije smenjen zbog premlaćivanja zatočenika i na njegovo mesto je postavljen jedan pripadnik 2. krajiškog korpusa VRS-a.

Zatočenici u Kamenici su bili civili, ali i pripadnici Hrvatskog vijeća obrane (HVO) i Armije BiH sa područja Bihaća, Kulen-Vakufa, Ključa, Sanskog Mosta, Kupresa, Bosanskog Petrovca, Bosanske Krupe, Livna i drugih područja Autonomske regije Krajina (ARK). Deo ih je prebačen iz OŠ „Slavko Rodić“, a 6.8.1992. godine je dovedeno otprilike 16 zatočenika iz „Kozile“.

Zatočenici su držani u prenatrpanim prostorijama, u kojima je nekad bilo zatvoreno i po 30 ljudi. Nekad bi ih stražari prebacili u stari kombi, a za Novu Godinu 1993. godine svi su prebačeni u samicu u podrumu škole. Nisu dobijali dovoljno vode i hrane, od čega su mnogi izgubili preko 45kg tokom zatočeništva. Usled manjka medicinske nege, četiri ili pet zatočenika je umrlo od dizenterije. Većina zatočenika je izbegavala da odlazi u WC, jer su u povratku najčešće dobijali batine. Za vršenje nužde su koristili jednu kantu u prostoriji gde su držani.

Zatočenici su skoro svakodnevno bili premlaćivani i psihički maltretirani. Najviše su tučeni četvrtkom, kada je bila smena stražara, pa su ih tukle obe smene. Pored stražara, zatočenike su tukli i ljudi spolja, među njima i izvesni Kinez Knežević, koji su u logor ulazili u pratnji ili uz odobrenje Dronjka. Zatočenici su tučeni su rukama, lopatama, palicama, pendrecima i šutirani čizmama. Nakon višednevnog premlaćivanja braća Jasmin i Fuad Subašić, Kalmin Kalić, Šaćir Omanović, Rufad Crnalić i Enver Ćehić, pod izgovorom da ih vode u bolnicu ili na razmenu, su odvedeni u nepoznatom pravcu i ubijeni.

U drugoj polovini 1992. godine, odmah po dolasku, pred ulazom su izdvojeni Fehim Kadić, Kemal Šepić, Ferid Velagić i Nusret Malkoč i zatvoreni u samicu, gde su više puta premlaćivani. Posle nekog vremena, odvedeni su u nepoznatom pravcu, gde su ubijeni. Dana 11.11.1994. godine, Asim Elkasović i Adem Šepić su više sati tučeni nakon što su tražili da idu u WC. Obojica su podlegli povredama nekoliko sati kasnije. U isto vreme u logor su dovedeni Hasan Hirkić i Sulejman Porčić koji su brutalno tučeni u narednih nekoliko dana, nakon čega su podlegli povredama.

Nekoliko pripadnika Armije BiH i HVO su ubijeni u logoru, nakon što su žestoko pretučeni. Fikret Begić je u „Kamenicu“ doveden teško ranjen, nakon čega je često prozivan i odvođen na premlaćivanje. Jednom prilikom je nakon ispitivanja odveden u prijavnicu, gde ga je Dronjak ubio pucajući mu u glavu.

Tokom zime 1994. na 1995. godinu, nakon čestog premlaćivanja, ubijeni su Marijan Nikšić, Hase Ružić i Remzo Muminović. Miroslav Fabulić je umro nakon što su mu se inficirale rane od premlaćivanja.

Tela ubijenih zatočenika su pakovana u crne kese i zakopavana u krugu logora.

Zatočenici su često bili prinuđeni da slušaju jauke i plakanje drugih zatočenika koji su tučeni. Noću su terani da pevaju srpske nacionalističke pesme.

Neki zatočenici su odvođeni na prisilni rad. Pripremali su drva za ogrev, kopali rovove i pravili ogradu oko logora. Nakon odvođenja na rad, Marko Ćavar se razboleo i umro, usled nepružanja lekarske pomoći.

Dana 21.8.1992. godine, približno 20 zatočenika bosanskih Muslimana premešteno je u školu „Petar Kočić“ u opštini Bosanska Krupa. Druga grupa zatočenika je razmenjena 3.11.1992. godine uz pomoć delegacije MKCK.