Bosanski Musliman iz Zvornika, vozač generalnog direktora fabrike „Glinica“, Jefte Subotića. Nakon napada srpskih snaga na Zvornik u aprilu 1992. godine, sa porodicom je otišao u Beograd, a zatim u Nemačku. Nakon obaveštenja da će izgubiti svu imovinu ukoliko se ne vrate do 15.5.1992. godine, Buljubašić i njegova supruga Jasna su se vratili u Zvornik. Na putu do zgrade opštine, dvojica srpskih vojnika su uhapsili Abdulaha Buljubašića i odvedeli ga u zatočenički objekat „Alhos“, a zatim u „Ekonomiju“. Tamo je surovo tučen i mučen više puta. Umro je od povreda otprilike 19.5.1992. godine, nakon što je nabijen na kolac.
Branko Popović je predao njegove posmrtne ostatke Buljubašićevom ocu, koji ga je sahranio na groblju u Kazambašči. Posmrtni ostaci nisu identifikovani, tako da nikada nije utvrđeno da su pripadali Abdulahu Buljubašiću.
Fadil Kopić
Izjava data Tužilaštvu MKTJ 13. i 14.7.1997. godine.
Bosanski Musliman iz Caparde, konobar. Dana 5.5.1992. godine, krenuo je sa još 12 muškaraca prema Tuzli, koja je bila pod kontrolom Armije BiH. Uskoro su ih uhapsili srpski policijski rezervisti i odveli ih u SUP na ispitivanje. Istog dana je prebačen u „Ekonomiju“.
„
***
Otprilike dva sata nakon našeg dolaska na ekonomiju, u sobu je ušla grupa vojnika koji su rekli da su Beli orlovi. Nosili su maskirne uniforme koje su izgledale nove i bili su dobro naoružani: svaki od njih je imao bar tri pištolja ili revolvera, automatsku pušku i nož u čizmi. Počeli su da nam prijete, vrijeđaju nas i psuju nas i našeg predsjednika, čak su psovali i predsjednika Miloševića i veličali svog vođu Vojislava Šešelja. Uskoro su počeli da nas tuku, gaze nogama i udaraju kundacima. Neki zatvorenici su od batina padali u nesvijest, pa su ih polijevali vodom da ih osvijeste.
***
„Brko“ je bio najgori od svih u grupi vojnih milicajaca iz Loznice. Naredio bi nam da stanemo leđima okrenuti prema zidu, licem prema sobi. Zatim bi željeznom šipkom čiji je jedan kraj bio zavijen i proširen počeo da nas tuče kud bi stigao, ali nikad po licu i glavi. Zatim bi nam naredio da se okrenemo prema zidu i nastavio da nas tuče po leđima dok ne bismo popadali na pod od tog divljačkog batinanja. Ostali iz lozničke grupe su koristili drvene palice dužine oko 1,5 m kojima su nas udarali i podbadali dok ne bi pukle.
***
Svaki dan su nas tukli po pet-šest puta. Tukli su nas šakama, raznim predmetima, oružjem, drvenim palicama, metalnim šipkama, debelim željeznim kablovima itd.
***
Jednog dana su u sobu doveli novog zatvorenika. Prije toga sam čuo kako nekoga vani tuku, zatim su se vrata otvorila i u sobu su ubacili čovjeka. Bio je to „Bubica“ Buljubašić […] Bio je pretučen i prišli smo da mu pomognemo i damo vode. […] Obje grupe, i ona iz Kraljeva i ona iz Loznice, tukle su sve zatvorenike, ali su Buljubašića tukli i ponižavali na najgori način. Major Toro mu je govorio da mu je silovao ženu i ukrao kola; ispitivao ga kakvo oružje ima, gdje ga drži i šta je s njim namjeravao.
Još jedan incident s Buljubašićem se dogodio kad se jedan vojnik, koji mi je bio poznat a mislim da je iz Zvornika ili Malog Zvornika, u batinanju pridružio kragujevačkoj grupi. […] Taj čovjek je natjerao Buljubašića da skine hlače, a zatim mu je u čmar ugurao uži kraj drvene palice kojom ga je tukao, širine 3-5 cm. Kad je kraljevačka grupa nakon batinanja izašla, Buljubašić je ostao ležati na podu u vrlo lošem stanju, polumrtav. […] Kad su u sobu nakon nekog vremena ušli milicajci iz loznačke grupe, natjerali su Buljubašića da izađe van. Čuli smo glasove vani, naredili su mu da potrči, a zatim su za njim počeli da pucaju. Nakon nekog vremena, kroz otvor na vratima sam vidio da mu tijelo stavljaju u kola. Glava mu je beživotno visjela i shvatio sam da je mrtav.
***
“
Nakon otprilike dve nedelje je prebačen u „Ciglanu“, a zatim u logor „Batković“. Razmenjen je 24.11.1992. godine.
