Srbi iz Hrvatske. Gojko Bulović je kao inženjer zaštite od požara radio u vatrogasnoj brigadi u Kopilici, dok je Nenad Knežević živeo u Kaštelima. Oboijca su uhapšena i odvedena u „Loru“ na osnovu odluke nadležnog pravosudnog tela zbog toga što su bili sumnjičeni za oružanu pobunu protiv Republike Hrvatske.
Dana 14.6.1992. godine, Nikola Knežević je, dok je bio sa zatočenikom Gojkom Bulovićem u pratnji nekoliko stražara, pokušao da pobegne iz pritvora i preskoči žičanu ogradu, ali su stražari pucali na njega i ranili ga u ruke i noge. Odveden je u zatvorski krug i tada su ga Miljenko Bajić, Josip Bikić, Davor Banić, Emilio Bungur, Ante Gudić, Anđelko Botić udarali rukama i šutirali. Pripadnici HV, su naneli Nenadu Kneževiću teške povrede celog tela, usled čega je u Kliničko-bolničkom centru u Splitu preminuo 23.6.1992. godine, posle čega su posmrtni ostaci predati porodici koja ga je sahranila.
Nakon što je Nenad Knežević premlaćen, stražari u Vojno-istražnom centru „Lora“, Emilio Bungur, Ante Gudić i Anđelko Botić su sa još nekoliko stražara premlatili Gojka Bulovića, a zatim ga vratili u njegovu ćeliju u bloku „C“. Nedugo zatim, iz bolnice su se vratili Miljenko Bajić, Josip Bikić, Davor Banić koji su otišli u ćeliju u kojoj je bio Gojko Bulović i pretukli ga nanevši mu teške telesne povrede od koji je preminuo. Njegovo telo ostavili u zatvorskom hodniku. Posmrtni ostaci Gojka Bulovića sahranjeni su u Splitu, na groblju Lovrinac.
Goran Pantić
Srbin, pilot JNA. Njegov avion je oboren u aprilu 1992. godine na području Čapljine, posle čega ga je zarobila HV, koja ga je oko 25.4.1992. godine odvela u „Loru“. Bio je u bloku „A“, ćeliji br. 1, sa pilotom Nikolom Derfijem. Stražari su ga premlaćivali različitim predmetima:
„[…] Sutradan smo bili prebačeni u blоk С gdje nije bilo nikakvih kreveta nego smo spavali na golom podu. […] Nakon toga rekao bih da su počela prebijanja od strane stražara već tu večer. Stražare tada još nisam poznavao ali mogu potvrditi da su se torture nastavljale iz dana u dan. Nisam biо tučen jedino onih 19 dana koje sam proveo u КВС Firule nakon sto sam 01. 05. 1992. biо dobro pretučen […]Mogu reći da su stražari imali dosta ideja jer su nas mučili na razne načine. Mučili su nas strujom to је već poznato, batinali su nas bejzbol palicama, prisiljavali da trčimo u zatvorskom krugu te da se prislonimo uz zid da bi oni stimulirali streljanje. Svega је tu bilo. Ја lično prebijan sam vrlo često i intezivno. Između ostalog sjećam se da је bilo vezivanja lisicama za cijevi radijatora nakon čega bi uslijedilo prebijanje. О verbalnom vrijeđanju mislim da је suvišno govoriti. […)]
[…Čuli su se udarci koji su dopirali do nas. Ja sam se usudio proviriti kroz prozor naše ćelije pa sam vidio da trojica stražara tuku Kneževića po cijelom telu. Bili su to Bungur, Gudić i Botić. Sjećam se kako je Bungur govorio baš si u mojoj smjeni riješio da bježiš. […] Derfi me je praktično spustio dolje bojeći se toga što ja gledam kroz prozor. Inače ono što se zbivalo van potrajalo je. Čuli su se jauci i krici […]“
(Iz zapisnika sa suđenja Tomislavu Duiću i drugima od 26.10. 2005. godine)
Razmenjen je 12.8.1992. godine u Kerestinecu.
